“Σου ευχόμαστε να είσαι στον Παράδεισο”. Έστελνε χριστουγεννιάτικες κάρτες στο νεκρό γιο της για χρόνια

Δέκα χρόνια μετά το θάνατό της, πίσω από μια εικόνα, στον τάφο του γιού της, βρέθηκαν οι χριστουγεννιάτικες κάρτες που του έστελνε κάθε Χριστούγεννα.

Η τραγική ιστορία μιας μάνας…

Η κυρία Στυλιανή (Στυλλού) Παύλου γεννήθηκε στον Άγιο Σέργιο Αμμοχώστου. Ήταν μαμμού (έτσι ελέγετο στην Κύπρο η εμπειρική μαία που εκαλεἰτο για να κάμει τις γέννες των εγκύων, κυρίως στην ύπαιθρο. Οι μαμμούδες εργάζονταν στα χωριά της Κύπρου μέχρι ακόμη και τα μέσα του 20ού αιώνα, αφού μέχρι και τη δεκαετία του 1950 οι ιατρικές υπηρεσίες στο νησί δεν ήσαν ικανοποιητικές) και μητέρα 5 παιδιών.

Το 1972 ο μεγαλύτερος γιός της, ο Γιώργος, μετανάστευσε στην Αυστραλία. Η κυρία Στυλλού του έστελνε γράμματα και κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ευχετήριες κάρτες.

Ο Γιώργος, 18 χρόνια μετά, αρρώστησε και χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο της Αυστραλίας. Ήταν 42 ετών τότε. Ο άτυχος άντρας ξεψύχησε μετά από δυο μέρες νοσηλείας. Τον πρόδωσε η καρδιά του.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα…

Ποιος θα έβρισκε τη δύναμη να το πει στη μάνα του; Η διαδικασία της μεταφοράς της σορού είχε αρχίσει…

Ο εγγονός της κυρίας Στυλλούς, Γιώργος Παύλου αναφέρει:

«Η γιαγιά μου ποτέ δεν πίστεψε ότι ο γιος της πέθανε, νόμιζε ότι ήταν ακόμη στην Αυστραλία… Συνέχιζε να του στέλνει κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ευχετήριες κάρτες ακόμα και μετά το θάνατό του…

Πριν μερικές μέρες, τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου, είχαμε υποστεί ένα απίστευτο σοκ. Ακριβώς 13 χρόνια μετά το θάνατό της…

Η κυρία Στυλλού η μαμμή
Η γιαγιά μου ήταν ένα υπέροχο πλάσμα, όπως και ο θείος μου. Ήταν γεμάτοι καλοσύνη και αγάπη για το Θεό και τους ανθρώπους. Όταν πέθανε ο θείος μου η ζωή όλων άλλαξε εντελώς…

Η αγωνία μέχρι να φτάσει η σορός του στην Κύπρο, που αντί να τον παραλάβουν όπως τον αποχαιρέτησαν, είχαν απέναντί τους ένα φέρετρο. Πάγωσε τις ψυχές, ο πόνος, το κλάμα… Ένα απίστευτο δράμα…

Τον θάψαμε στο κοιμητήριο Αγίου Γεωργίου στην Λάρνακα. Στον ίδιο τάφο θάφτηκε αργότερα και η γιαγιά μου. Στον οικογενειακό αυτό τάφο, είναι θαμμένος ο παππούς μου, η γιαγιά του θείου μου και η θεία του.

Η γέννησή μου και η μεγάλη χαρά της γιαγιάς μου…

Ο θείος μου ο Γιώργος δεν πρόλαβε να κάνει οικογένεια, παιδιά. Αυτός ήταν και ο μεγαλύτερος καημός της…

Ο θείος μου πέθανε στις 3 Αυγούστου του 1990, εγώ γεννήθηκα στις 5 Αυγούστου του 1991. Η γιαγιά μου ζήτησε από τους γονείς μου να μου δώσουν το όνομα του. Στο πρόσωπό μου έβλεπε τον θείο μου και πάντα γέμιζαν φως τα μάτια της. Μου είχε απίστευτη αδυναμία. Αρκετά από τα προσωπικά του αντικείμενα, βρίσκονται στο σπίτι μας, γιατί οι θείοι μου θεώρησαν πως το καλύτερο θα ήταν να τα κρατήσω εγώ. Το σπίτι μας ήταν γεμάτο με φωτογραφίες του.

Ο θάνατος της γιαγιάς μου…

Η γιαγιά μου πέθανε το 2009, ήταν 86 ετών. Μου στοίχησε πάρα πολύ τότε…

Πηγαίναμε συχνά στον τάφο, τους μιλούσαμε, τον καθαρίζαμε, αλλά ποτέ δεν είδαμε εκείνες τις κάρτες… Η γιαγιά μου δεν σταμάτησε να στέλνει κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ευχετήριες κάρτες στον θείο μου ακόμα και μετά το θάνατό του…

Πριν μερικές μέρες…

Όταν σχόλασα από τη δουλειά μου, πήγα στο κοιμητήριο. Δεν ξέρω γιατί αλλά εκείνη την ημέρα, ένιωθα έντονα την ανάγκη να πάω. Ήθελα να τους ανάψω το καντήλι και να καθαρίσω τον τάφο.

Άνοιξα την βιτρίνούλα για να πάρω τις φωτογραφίες που ξεθώριασαν, όταν έκπληκτος, είδα πίσω από μια κορνίζα χριστουγεννιάτικες κάρτες. Σοκαρίστηκα… Μετά από 13 χρόνια, βρήκα τις κάρτες που η γιαγιά μου έστελνε στον θείο μου. Του έγραφε ένα σωρό ευχές αλλά και καλά παραδεισένια χρόνια. Ποιος ξέρει από πόσα χρόνια πριν ήταν αυτές οι κάρτες εκεί. Ξεθωριασμένες και σκονισμένες… Έκλαψα με λυγμούς, το ίδιο όμως και οι γονείς μου όταν τους έδειξα τις κάρτες. Σε μια από αυτές έγραφε: «Σου ευχόμαστε να είσαι στον Παράδεισο! Οι γονείς σου, τα αδέλφια σου και όλοι οι συγγενείς σου. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!»

Θεέ μου!!! Ούτε στην σκέψη δεν μπορεί να το διανοηθεί κανείς, ούτε στον πιο σκληρό εφιάλτη. Όταν κλαίει μια μάνα που έχασε το παιδί της, κλαίει και ο θεός μαζί και ολόκληρη η πλάση. Να βλέπεις το παιδί σου νεκρό και εσύ να ζεις… είναι σαν να σου βάζουνε καθημερινά ένα μαχαίρι στην καρδιά και εσύ να μην πεθαίνεις άλλα να κλαις με το κλάμα του θανάτου.

Αιωνία σου η Μνήμη γιαγιά μου! Αιωνία σου η μνήμη θείε μου! Αν ποτέ σας συναντήσω εκεί ψηλά, θα σας δώσω την πιο ζεστή μου αγκαλιά. Θα σας αγαπώ πάντα!».

Η γιαγιά Στυλλού κρατά στα χέρια της την τιμητική πλακέτα απο μια εκδήλωση, στην οποία τιμήθηκαν οι πολύτεκνες μητέρες