Η Κύπρος μας το νησί το βασανισμένο το πονεμένο το ματωμένο Ένα δα τόσο μικρό νησί στο χάρτη, , και να όμως που όλοι το ποδοπατούν αλύπητα, ακόμη και ο ίδιος ο λαός του, ακόμη και οι ίδιοι οι κυβερννώντες.
Κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για το καλό του τόπου … 48 χρόνια ο πόνος παραμένει οι πληγές πάντα ανοικτές , οικογένειες αγνοουμένων ακόμα ζουν με μια ελπίδα , μια ψευδαίσθηση θα έλεγε κανείς… Γιατί κόσμε; Γιατί υποφέρει ο τόπος αυτός ακόμη ;
Tα αναπάντητα γιατί που πονούν και μένουν με την απορία στο μυαλό κάθε ανθρώπου. Άνθρωποι έφυγαν με αυτό το καημό χωρίς να ξανά δουν τους δικούς τους ανθρώπους και του τόπους τους .. Κάθε χρόνο ακούμε και βλέπουμε τα ίδια στο ίδιο μοτίβο τον ίδιο ρυθμό .. κούρασε όμως αυτό …
Ας ευχηθούμε καλή λευτεριά και με ένα όμορφο ποίημα της Αγαπημένης ποιήτριας Άντρης Περικλεούς:
Έβαψε με αίμα την αυγή εκείνος ο Ιούλης κι έγινε ο χρόνος αρχηγός της πιο άγριας μνήμης Απάνω στο αγιόκλημα στον κήπο της αυλής μου άφησα την ανάσα μου κομμάτι της ψυχής μου χρόνια τώρα καρτερώ να φέξει στην Κερύνεια Ν’ ανθίσουν τα κυκλάμινα και τα γαλάζια κρίνα Γέρασαν οι πορτοκαλιές στης Μόρφου τα σοκάκια Μα τ άνθη μοσχομύρισα κράζουν βουβά τα νιάτα Να μην λυγίσουν τις καρδιές με πίστη να παλεύουν μέχρι σ εκείνη την αυγή που λευτεριά θα φέρουν Ότι γεννηθεί αληθινό ποτέ του δεν αλλάζει έχει αλυσίδα που Κτυπά όποιον το πλησιάζει
