Διολισθήσαμε, ως ένα κράτος με άκρατο φιλελευθερισμό που πίσω από την έννοια άνθρωπος, πρόσωπο, κρύβονται οι αριθμοί, οι στατιστικές, τα οικονομικά μεγέθη, που άλλοι μέτρησαν και άλλοι έθεσαν.
Η έννοια ρατσισμός, μας συνεπαίρνει συνήθως στην συνηθισμένη κατ’ εμάς έννοια, στην διάκριση δηλαδή των ανθρώπων ανάλογα με το χρώμα τους. Εκτός αυτού η χειρότερη κατά την γνώμη μου μορφή ρατσισμού βρίσκεται στην αντίληψη, ότι οι άνθρωποι διακρίνονται σε ανώτερους και κατώτερους.
Ως εκ τούτου, η διάκριση των τάξεων σε ανώτερες και κατώτερες , και συνεπώς παραπέμποντας μας σε πολιτικές εγκληματικές πράξεις, με αποτέλεσμα το διαχωρισμό των τάξεων, λαμβάνοντας κατ’ αρχήν υπόψη, ότι ο ρατσισμός θεωρείται παραβίαση του θεμελιώδους δικαιώματος της ισότητας στους τρεις σημαντικότερους τομείς : την εργασία, την πολιτική και την οικονομία, δείχνοντας μας το πιο τρανταχτό παράδειγμα στην ιστορία της πολιτικής ζωής, τον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος πίστευε ότι η ξανθή Άρεια φυλή έχει δικαίωμα να κυριαρχεί εις βάρος των άλλων.
Μια αναδρομή στα γεγονότα και στην πιο πονεμένη ιστορία που εδώ και 50 χρόνια σχεδόν συγκλονίζει το παγκύπριο, όπου το 1974, σαράντα περίπου χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν στο νησί , και κατέκτησαν παράνομα τα σημερινά κατεχόμενα μας εδάφη, μετρώντας έτσι, υπό κατοχή το 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διακόσιοι χιλιάδες σχεδόν άνθρωποι, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, τέσσερις χιλιάδες έπεσαν νεκροί και 1619 δηλώθηκαν αγνοούμενοι. Οι Τούρκοι λοιπόν κατακτούν το 65% της καλλιεργήσιμης γης, το 70% του ορυκτού πλούτου και της βιομηχανίας και το 80 % των τουριστικών εγκαταστάσεων. Όλα αυτά λοιπόν ως αποτέλεσμα ενός πολιτικού παιχνιδιού, μεταδίδοντας με το χειρότερο τρόπο τον ρατσισμό στον Κυπριακό Λαό.
Σήμερα 48 χρόνια μετά, μετρώντας σχεδόν την πέμπτη δεκαετία του κατεχόμενου νησιού μας, και επιβαρυνόμενοι της οικονομικής κρίσης, εξακολουθούμε να είμαστε θύματα του ρατσισμού, του πολιτικού προσκήνιου, αγνοώντας το ποσοστό ανεργίας το οποίο είχει φθάσει στα 20% και τις πολλές περιπτώσεις φτώχειας που υπήρχουν στην Κύπρο του 2014 και σήμερα εκοτεξεύθηκε στα ύψη ακόμη περισσότερο.
Και διερωτώμαι , όπως τον κάθε ένα από εμάς, σαν ένας απλός πολίτης, πως μπορούμε να είμαστε ακόμη εθνικιστές, και να θεωρούμε ότι είμαστε οι ανώτεροι από τους υπόλοιπους λαούς, ενώ την ίδια στιγμή κάποια παιδιά στην Αφρική δουλεύουν τόσο σκληρά για να αποκτούμε εμείς ως ‘’ανώτεροι’’ πάντα τα ‘’μαγευτικά’’ χρυσαφικά, που τόσο μας γοητεύουν ενώ βρισκόμαστε στην χειρότερη οικονομική περίοδο που η πολιτική μας έφερε σε αυτό το αδιέξοδο;
Άραγε σε τι εξυπηρετεί η συγκεκριμένη πολιτική και τι κρύβεται πίσω από αυτήν; Ο λαός μας χρειάζεται να είναι ενωμένος , για να καταφέρει να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό και την έσχατη μορφή του που πηγάζει από την πολιτική εξουσία.
Και επειδή οι λαϊκοί άνθρωποι είναι αγωνιστές, εκ φύσεως, να ετοιμάζεστε γιατί ο αγώνας θα είναι σκληρός.
