Είναι γεγονός πως στις μέρες μας, ζούμε θα έλεγε κανείς σε καιρούς μιας “παραμορφωμένης” δημοκρατίας.
Βλέποντας και ακούγοντας καθημερινά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά ανα το παγκόσμιο, ο αναγνώστης, ο ακροατής, ο τηλεθεατής, είναι έτοιμος να “κατασπαράξει” όποιον έχει αντίθετη άποψη.
Η Κύπρος της οποία το πολίτευμα της είναι η δημοκρατία, η οποία όσο πάει και φθείρεται ολοένα και πιο πολύ, τείνει να γίνει μια χώρα με δικτατορικό πλέον καθεστώς. Οι μέν να προσπαθούν να επιβάλουν στους δε, με το ετσι θέλω την δική τους γνώμη.
Και δεν μιλώ για μια συζήτηση εντος πολιτισμένων πεδίων, γιατί πλεόν αυτό έχει χαθεί προπολού, αφου τα ΜΚΔ, έχουν βοηθήσει κατα πολύ, στον “λιθοβολισμό” της ελεύθερης γνώμης. Αντιθέτως μιλώ για όλες αυτές τις χυδαιολογίες, τις βρισιές, τον οχετό που επικρατεί σε όποιον θέλει να επιβάλει ετισθελικά την δική του γνώμη σε κάποιον άλλο συμπολίτη μας.
Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Η πιο πρόσφατη η δήλωση της Δέσπως Μιχαηλίδου, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Όντως τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτήσιά μας, αλλά το να αναφέρει η επίτροπος προστασίας του παιδιού ότι δεν ανήκουν στους γονείς τους, το βρίσκω κάπως άστοχο, χωρίς να αναιρώ το έργο και τις δράσεις τις οποίες έχει πράξει.
Έχω την ελπίδα και την πεποίθηση ότι ο κάθε γονιός γνωρίζει ότι τα παιδιά του δεν είναι κτήμα τους. Αυτό που οι γονείς γνωρίζουν είναι ότι η μέριμνα για τα παιδιά τους, ειναι δικια τους υποχρέωση η μέριμνα για τα παιδιά τους, εξ ‘ου και ονομάζεται γονική. Δικαίωμα επέμβασης του κράτους, υπάρχει μόνο σε περίπτωση που υπάρχει σοβαρή παράλειψη, ή αδυναμία απο μέρους των γονιών να ανταποκριθούν σε αυτή τους την ευθύνη.
Εν κατακλείδι, εαν θέλουμε όντως να ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα, πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τις επιλογές του άλλου, χωρίς όμως να προκαλούμε, αλλά ούτε και να προσπαθούμε να επιβάλουμε με το ζόρι τις δικες μας πεποιθήσεις στους άλλους, επειδή αυτό θεωρούμε σωστό. Οι άνθρωποι θα πρέπει να σέβόμαστε τους συνάνθρωπους μας και τις επιλογές τους, χωρίς ωστόσο να προκαλούμε. Γιατί τότε δεν θα μιλάμε για δημοκρατία, αλλά για μια παραμορφωμένη δημοκρατία.
