Μια συγκινητική ιστορία είναι η ζωή του Δημήτρη Γιαννή και του αδελφού του, αποδυκνεί οτι παρα τις δυσκολίες που πέρασε μαζί με τον δίδυμο αδελφό του, στο τέλος έρχεται η λύτρωση, αφου στάθηκε τυχερος, καθώς οι βιολογικοί τους γονείς τους άφησαν στο ορφανοτροφείο, αλλά τους υιοθέτησαν δύο υπέρχοι άνθρωποι που τους έκαναν να γνωρίσουν την αγάπη και την ευτυχία.
Ο Δήμητρης γεννήθηκε στις 23/2/1992 και ζω στην Δερύνεια, και μαζί με τον αδελφό του έζησαν για λίγο σε ορφανοτροφείο. Όπως ο ίδιος αναφέρει δεν γνωρίζει εαν τους εγκατέλειψαν επειδή δεν ειχαν χρήματα ή επειδή είχαν καποιας μορφής αναπηρίας
Ωστόσο οι τύχη τους χαμογέλασε καθως οι θετοι τους γονείς δεν ήθελαν να τπον χωρίσουν από τον αδελφό μου και τους υιοθέτησαν και τους δυο.
Αφού έκαναν όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες το 1994 ταξίδεψαν από την Κύπρο στην Γιουγκοσλαβία με μοναδικό σκοπό, να μας σφίξουν στην αγκαλιά τους.
Αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι παρα το γεγονός οτι τα δύο παιδιά πάσχουν απο κάποιας μορφής αναπηρίας, και αφου τους ενημέρωσαν οι υπεύθυνοι απάντησαν πως «Αν ήταν βιολογικά μας παιδιά και είχαν κάποια αναπηρία δεν θα τα αγαπούσαμε; Ποια η διαφορά; Εμείς θα τους αγαπάμε και πάντα θα τους στηρίζουμε»
Όπως αναφέρει ο Δημήτρης “Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε μέρα ευχαριστώ το Θεό, χαίρομαι που σε μένα και στον αδελφό μου, έστειλε αυτούς τους γονείς’.
Ο Δήμήτρης Διαγνώστηκε με σύνδρομο Asperger (επίσης γνωστό ως διαταραχή Άσπεργκερ ή απλά Άσπεργκερ, είναι μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία ενώ παράλληλα εκδηλώνεται με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα.
Διαφέρει από τις άλλες διαταραχές του φάσματος του αυτισμού λόγω της σχετικής διατήρησης της γλωσσικής και γνωστικής ανάπτυξης. Η φυσική αδεξιότητα και η άτυπη (περίεργη, παράξενη) χρήση της γλώσσας αναφέρονται συχνά ως συμπτώματα. Επίσης, με τον αδελφό μου, γεννηθήκαμε με τα πόδια του κλαμπ (Πρόκειται για μια συγγενή παραμόρφωση που περιλαμβάνει ένα πόδι ή και τα δύο. Το επηρεασμένο πόδι φαίνεται ότι έχει περιστραφεί εσωτερικά στον αστράγαλο. Το πόδι δείχνει προς τα κάτω και προς τα μέσα, με τα πέλματα των ποδιών στραμμένα προς τα πίσω. Χωρίς θεραπεία, οι άνθρωποι με πόδια κλαμπ συχνά φαίνεται να περπατούν στους αστραγάλους τους ή στις πλευρές των ποδιών τους)
Στην συνέχεια ο 30χρονος σήμερα άνδρας, έκανε λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, φυσικοθεραπεία και οξυγονοθεραπεία. Πήγαεκανονικά σχολείο αλλά με συνοδό και πρόγραμμα στήριξης.
“Στο Δημοτικό ήταν όλα καλά μα στο Γυμνάσιο πέρασα πολύ δύσκολα. Τα παιδιά με κορόιδευαν καθημερινά, δεχόμουν άγριο bullying και δεν άντεχα. Με φώναζαν νάνο, καθυστερημένο και πως έμοιαζα με σατανιστή. Μου έβαζαν πινέζες στην καρέκλα και πέθαιναν στα γέλια. Να φανταστείτε οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με πάνε σε παιδοψυχολόγο και παιδοψυχίατρο. Ήταν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου.”
Ευτυχώς μετά, στην Τεχνική Σχολή, όλα ήταν αλλιώς. Τα παιδιά εκεί με αγαπούσαν, το ίδιο και οι καθηγητές μου. Έκανα φίλους που ακόμα βλέπω.
Το 2015 στους Παγκόσμιους Ειδικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, που πραγματοποιήθηκαν στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ, ο Δημήτρης πήρε στο άθλημα της κολύμβησης, χρυσό μετάλλιο στα 100µ. αργυρό μετάλλιο στα 200µ. σκυταλοδρομία και χάλκινο μετάλλιο στα 100µ. ελεύθερο.
Ο ίδος αναφέρει πως του αρέσει να κάνει καταδύσεις, ποδηλασία, περπάτημα, γυμναστική. Επίσης του αρέσει πολύ και το μπόουλινγκ, ενώ έλαβε μέρος σε ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς παίρνοντας 1 χρυσό μετάλλιο, 1 αργυρό και 1 ασημένιο.
Ο Δήμητρης είναι ίδιαίτερα ενεργός. Εργάζεται στο νηπιαγωγείο του χωριού του, φροντίζει τον κήπο και καθαρίζει τα παιχνίδια.
Το μότο του; : «πάντα υπάρχουν και χειρότερα». “Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος και εύχομαι μέσα από τη ψυχή μου, όλα τα παιδιά του κόσμου που ζουν σε κάποιο ίδρυμα ή ορφανοτροφείο, να αποκτήσουν σύντομα γονείς. Χωρίς το χάδι της μητέρας και του πατέρα, δυστυχώς τα παιδιά γερνάνε πριν καν μεγαλώσουν”
