Γράφει η Χριστιάνα Διονυσίου – Δημοσιογράφος (ant1.com.cy)
Όταν βλέπεις αυτούς που αγαπάς να βουλιάζουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο στη μιζέρια και στην εσωτερική τους φυλακή, “καίγεται” η ψυχή σου. Και ενώ προσπαθείς να τους κάνεις να χαμογελάσουν, να τους πείσεις πως η ευτυχία δεν είναι κάτι μεγάλο και τεράστιο, πως κάθε πρωί πρέπει να λέμε ένα «ευχαριστώ» στο Θεό που έχουμε κερδίσει μια μέρα ακόμη, που μπορούμε να δούμε τον ήλιο, τους ανθρώπους που αγαπάμε, εκείνοι επιμένουν να ξεκινάνε τη μέρα τους γκρινιάζοντας. Εκνευρίζονται γιατί έχουν να πάνε στη δουλειά, για το ότι έχει κίνηση, έχει κρύο, έχει ζέστη, έχει βροχή, κλπ. Δηλαδή, κουρδίζουν το μυαλό τους αρνητικά με το που ανοίγουν τα μάτια τους.
“Πεθαίνεις” να τους ακούσεις έστω μια φορά να πουν ανοιχτόκαρδα «ευχαριστώ» για όλα όσα έχουν. Να αισθανθούν ευγνωμοσύνη για όλα τα καλά, μικρά ή μεγάλα, που υπάρχουν στη ζωή τους- κάτι που κατά κανόνα δεν κάνουν οι μίζεροι άνθρωποι. Από εμπειρία βέβαια αλλά και από επιστημονικές έρευνες, ξέρουμε ότι η ευγνωμοσύνη, το να εκτιμάμε όσα έχουμε, είναι συνυφασμένη με την ευτυχία και τη χαρά.
Μεταθέτουν πάντα την ευτυχία τους γι’ αργότερα
Αποφασίζουν ότι θα είναι χαρούμενοι όταν: «θα πάρουν το πτυχίο», «όταν βρουν καλή δουλειά» «όταν θα παντρευτούν», «όταν αποκτήσουν δικό τους σπίτι», «όταν αποκτήσουν παιδί», κλπ.
Στην πραγματικότητα, ζουν μια βαρετή ζωή, χωρίς χρώμα. Και ενώ λένε ότι θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους, δεν το προσπαθούν. Τις περισσότερες φορές θα τους ακούς να κατηγορούν τους γονείς τους για την κακή παιδική τους ηλικία, τους δασκάλους τους για την κακή τους μόρφωση, τους συναδέλφους τους για το άσχημο κλίμα στο γραφείο, τους φίλους τους για τις σχέσεις που δεν τους γεμίζουν. Πάντα δηλαδή το φταίξιμο είναι αποκλειστικά του άλλου. Φυσικά σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να είναι. Αλλά ακόμα και έτσι, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους δε λύνουν κανένα πρόβλημα.
Άλλη μια συνήθεια των μίζερων ανθρώπων είναι να διαστρεβλώνουν μονίμως αυτά που είπε ο άλλος. Νομίζουν ότι ξέρουν να διαβάζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα των άλλων πάντα. Εκφράσεις όπως «ξέρω τι σκέφτεσαι για μένα», «δεν με αγαπάς, το κατάλαβα» αυθαίρετα συμπεράσματα που όμως δηλητηριάζουν τη διάθεσή τους αλλά και τις σχέσεις τους.
Πιστεύουν ότι το χειρότερο τους περιμένει έξω από την πόρτα τους και τους ακούς συνήθως να λένε «Δεν ξέρω την τύχη μου και θα μου πεις εσύ;». Αυτός ο αρνητισμός και η απαισιοδοξία τους δεν τους επιτρέπουν να περιμένουν καλά και θετικά πράγματα και όταν τους συμβούν, τα προσπερνάνε εύκολα επειδή όλη τους η προσοχή είναι εστιασμένη στο να περιμένουν το χειρότερο.
Είναι όμως και τόσο εύθικτοι που θέλεις να φύγεις όσο γίνεται πιο μακριά τους. Παρεξηγιούνται εύκολα, έχουν μια χρόνια αίσθηση αδικίας αλλά και θυμό που είναι πανεύκολο να εκδηλωθεί -σχεδόν από το τίποτα. Χωρίς αυτοσαρκασμό και μετριοπάθεια, δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, αναγκάζοντάς σε να μετράς την κάθε σου λέξη. Βλέπουν τα πράγματα άκρως μανιχαϊστικά ( ή άσπρα ή μαύρα) και κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Αυτή η εαυαλωτότητά τους τούς οδηγεί τελικά σε απομόνωση και τους εμποδίζει να δημιουργήσουν σχέσεις που να βασίζονται στην αλληλοκατανόηση, τη συγχώρεση και την αγάπη. Ακόμη και σε εκείνη την περίπτωση όμως δεν μεταστρέφονται, καθότι, αφόρητα εγωιστές όπως είναι, θεωρούν πάντα την ευαισθησία τους μεγαλύτερη από των άλλων και ότι δεν γίνονται κατανοητοί από εσάς. Κάπως έτσι σε αναγκάζουν να είσαι διαρκώς απολογούμενος, που ως σκληρός δεν αντιλαμβάνεσαι την υπέροχη ευαισθησία τους.
Θέλεις να κλάψεις αλλά και να γελάσεις όταν τους μιλάς για τη χαρά σου και βρίσκουν χίλιους λόγους για να στην κάνουν λύπη. Πονάει όμως η ψυχή σου όταν ξέρεις ότι ενώ είναι τόσο μίζεροι, είναι γεμάτοι καλοσύνη και αγάπη, δεν είναι νάρκισσοι, συμφεροντολόγοι και τσιγκούνηδες. Υποφέρεις που τους βλέπεις να είναι συνέχεια βυθισμένοι σε αυτή την τόσο επώδυνη μιζέρια, να οδηγούν τη ψυχή τους στη φυλακή, σε ένα άδειο και κατασκότεινο κελί.
«Πάψε να γκρινιάζεις για τα πάντα. Μάθε να εκτιμάς ό,τι έχεις. Η ζωή είναι τόσο μικρή και εσύ τόσο ηλίθιος που δεν καταλαβαίνεις πως κάθε λεπτό που περνάει δεν γυρνάει ποτέ πίσω…»
Πώς μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους που αγαπώ
Μικρές συμβουλές από τους ψυχολόγους μας!
«Θα βοηθούσε αν του έλεγες συχνά ότι: Αξίζουμε να έχουμε υποστηρικτικούς, έξυπνους και αξιαγάπητους ανθρώπους στη ζωή μας που αναγνωρίζουν τα όσα τους προσφέρουμε απλόχερα και με αγάπη. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλάμε σε άτομα που δεν μας βγάζουν τον καλύτερο μας εαυτό και δεν ενδιαφέρονται για εμάς, δεν θέλω να είσαι ένας από αυτούς. Η ζωή είναι αρκετά δύσκολη στις μέρες μας και δεν χρειάζεται να κουβαλούμε και επιπλέον “τοξικά” βάρη».
Κωνσταντίνου ΚωνσταντίνοςΣυμβουλευτικός Ψυχολόγος
«Θα βοηθούσε αν του έλεγες συχνά ότι: Μην μιζεριάζεις, κοιτά γύρω σου, κάπου θα υπάρχει κάτι θετικό, θα το βρεις και θα σου τονίσει το ηθικό σου. Πρέπει να δεις τη ζωή με άλλο μάτι. Κάνε μια βόλτα είναι μια εκτόνωση, καθάρισε ότι παλιό έχεις στο σπίτι, βάλε μουσική που έχει ρυθμό με
θετικούς στοίχους. Άνοιξε τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας και φως. Κάνε κρύο ντους για να τονώσεις τον οργανισμό σου, φάε κάτι που σου αρέσει και είναι ποιοτικό και θρεπτικό. Σταμάτα να ζεις στο παρελθόν και να είσαι απαισιόδοξος. Δυο φυσικά αντικαταθλιπτικά είναι η «Ντοπαμίνη» και η «Σεροτονίνη» που βοηθούν το μυαλό και το σώμα να ξεμπλοκάρουν , περπατήστε για 20 λεπτά για να αυξήσεις τις δυο αυτές ορμόνες».
Χριστίνα ΖαβούΣύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης Ψυχολογίας
