Μια σγυγκλονιστική ανάρτηση στα ΜΚΔ, έκανε ο Λέοντιος Φιλοθέου, σε σχέση με την κ. Ανδριάνα Νικολάου, η οποία εδώ και 17 χρόνια παλεύει μόνη της με το κατέστημένο.
Ο κ. Φιλοθέου αναφέρει πως ας προσπαθήσουμε να μπούμε για λίγο στην θέση της:
Ας δοκιμάσουμε να μπούμε έστω για λίγο στη θέση της. Νοητά. Γιατί κατά τα άλλα, το λαμπρόν τζιει που πέφτει κρούζει. Για 17 χρόνια να ξέρεις ότι το παιδί σου δολοφονήθηκε και να μην σε λαμβάνει υπόψη κανείς. Για 17 χρόνια να φωνάζεις και να μην σε ακούει κανείς. Να δείχνεις το έγκλημα και να βρίσκεις κουκούλωμα. Για 17 χρόνια να χτυπάς πόρτες, και να είναι όλες κλειστές. Για 17 χρόνια να ψάχνεις την αλήθεια και να σκοντάφτεις στο ψέμα. Να πέφτεις, να σηκώνεσαι και να μην σου δίνει το χέρι κανείς. Για 17 χρόνια να κάνεις την αστυνομικό, τη δικηγόρο, την ιατροδικαστή, την ντετέκτιβ επειδή όλοι αυτοί απλά αδιαφορούσαν. Όχι 1, όχι 2 και 3. 17 ολόκληρα χρόνια. Και άλλοι να σε βλέπουν με συμπόνοια. «Είναι η θλίψη». Και άλλοι να σιγοψιθυρίζουν «Εντάξει, την καταλαβαίνω». Άλλοι να γελάνε πίσω από την πλάτη σου. Το ότι μια μάνα, μπορεί να κάνει τα πάντα για το παιδί της το έχω στο μυαλό μου ξεκάθαρο. Αυτό όμως που κάνει εδώ και 17 χρόνια η κυρία Andriana, ξεπερνά τα όρια του ανθρώπινου. 17 χρόνια τα βάζει με τη βρωμιά. Με την κοροϊδία. Τα βάζει με τη θεσμική αδιαφορία. Τα βάζει με το σάπιο σύστημα. Μαχήτρια. ΜΑΝΑ, με όλα κεφαλαία. Κι ας μην τολμήσει κανείς να μιλήσει για δικαιοσύνη. Ας υποκλιθούμε απλά στο μεγαλείο της, κι ας απαιτήσουμε μαζί της να πληρώσουν όλοι οι ένοχοι. Υ.Γ. Ο Θανάσης βασανίστηκε πριν πεθάνει είπε ο ποινικός ανακριτής. BULLYING. Και πρέπει τη λέξη να τη φωνάξουμε δυνατά. Και το ίδιο δυνατά να αντιδράσουμε. Γιατί μετά ήταν και ο Παναγιώτης. Και τις προάλλες ένας 13 χρόνος. Δυνατά, μέχρι να πάρει και να σηκώσει και το τελευταίο κάθαρμα που τολμά να εκφοβίσει, αλλά και όσους γνωρίζουν, βλέπουν και σφυρούν αδιάφορα.
